Yıllar yılı önünden geçtiğim bir bina. Çok harap halini de, elden geçirilişini de, yeniden canlanışını da izledim (tabii ki fotoğraf da çekmişim). Aradım taradım bu kadar ‘ortada’ bir bina hakkında bilgi bulamayışıma -sanki ilk kez yaşıyormuşum gibi- şaşırdım. Sonra bir gün bu sitenin en sıkı
Kâzım Şinasi Dersan gazeteci. 1888 Girit doğumlu, Paris’te Sorbonne Üniversitesi’nde Sosyal Bilimler okumuş. 1918 yılında Necmeddin Sadak ve Ali Naci Karacan (sonra onlara Falih Rıfkı Atay da katılıyor) ile birlikte Akşam Gazetesi’ni kuruyorlar. Ayrılıklar, ölümler… Dersan, o dörtlü içinden 1957 yılına kadar gazete yönetiminde kalan
Projeme her zaman destek olan mimarlardan biri Hasan Çalışlar. 2024 yazında Hasan, bir grup mimar ile bana Büyükada’da bir grup evi gezdirerek, mimarlarını, hikâyelerini anlatmıştı. Evler bizim için açıldı, ağırlandık, ev sahiplerinden evlerin hikâyesini dinledik. Büyükada’da ne gizli, ne şahane evler var azıcık-ucundan şahit olduk…
İstanbul Cihangir pek çok güzel binayı barındırır. Ancak döneminin modern mimarisi ve yuvarlak hatlar denilince Çelik Palas Apartmanı’nı tek geçerim. Sonra da bugün Ark Kültür’e ev sahipliği yapan konağı eklerim… O SERVİS KAPISI NEDİR:) Cihangir’in en işlek hatlarından Susam Sokak üzerinde kendini biraz geri çekmiş
Binayı, binlerce kere önünden geçtiğim Cihangir Caddesi’nde önce Kaktüs Kafe’nin kalabalığı, ardından da ağaçların arasında tesadüfen gördüm. “Ne ilginç bina” deyip incelerken, neredeyse dürbünle okuyabileceğim o küçük yazıyı fark ettim: “Bu yapı Mimarlar Odası 4. Ulusal Mimarlık Sergisi 1994 Yapı Dalı Ulusal Mimarlık Ödülü kazanmıştır.
Bu sitenin destekçisi Jotun Türkiye ile, “mimari açıdan değerli, hikâyeli evler”de buluşmaya çalışıyoruz. Bu buluşmalardan ikincisini yaptığımız Bebek’teki evi anlatmak isterim. Müjde Mısırlı Zoto-Kasım Zoto çiftinin evine, mimarların – mimarlık ofislerinin evi/projeyi “soyadıyla anma” halinden ilhamla Zoto Evi dedik. Zoto, Arnavutça “Bey” demek. Kasım, pek çok
İstanbullu Rum Ressam Eleonora Arhelaou’nun Beyoğlu’nda çektiği fotoğraflardan biri. Salt Arşiv’de “Atıf Yılmaz Caddesi 9 numaralı yapı” olarak geçiyor. Dar bir sokak, karşı komşu değilsen binayı bu açıdan tanımak zor… Ama bir başka fotoğraf karesinde “Hacı Abdullah Lokanta / Restoran” tabelasını fark ediyorum. Bildiğim, eskiden de
İstanbul Radyoevi, İstanbul Radyosu… Hiç içine girmişliğim yok. Yine de canlı halini en çok özlediğim yapılardan biri… Çeşitli resmi bayramlarda bayraklandığını görsem de yıllardır önünde bir takım barikatlarla terk edilmiş gibi, âtıl bir vaziyette duruyor. Oysa geçmişiyle, mimarisiyle, içinde bulunduğu bölgedeki “kültür taşıyıcılığı” rolüyle önemli
İstanbul Şişli’deki Çankaya Apartmanı, önünden geçen ve hakkında hiçbir şey bilmeyen birine bile “Bu bina önemli olmalı”, “Bu binada kesin tanınmış birileri oturmuştur” dedirtir. Öyledir de. Bina özellikle başta Vehbi Koç olmak üzere Koç Ailesi fertleriyle bilinir; Mustafa Koç’un, 1960 yılında bu apartmanda doğduğu yazılır.
Efemera tutkunu bir illustratör olan Oya Başkara’nın 1900’lerin başından itibaren Türkiye’nin sosyal hayatını “fotoğraflarla” ve Oya’nın giyim kuşam tarihi bilgisiyle izleyebileceğiniz bir hesabı var: @raantique Çok severek izliyor ara ara da Oya’yı “Şu ev nerede şimdi acaba? Burası hangi bina? Sen bana bir bina yazsana”
Aslında bu bina yazısı için önce iki yapının –ilk Vedat Tek Evi ile Hekim İsmail Paşa Konağı– okunması gerekiyor ancak yine de kısa bir özet geçeceğim. Mimar Vedat Tek’in 1908 yılında inşa ettiği şahane bir konağı, hemen yanında minicik-biçimsiz bir arsası, o arsada da validesi
İçi, dışı ve bugüne kadar yaşayanlarıyla Hayırlı Apartmanı, İstanbul Gümüşsuyu’nun en ikonik yapılarından biri. Yapım yılı 1931. Hatta 1931 yılı Temmuz ayında Son Posta Gazetesi’ndeki bir kupürden anlıyoruz ki, o dönemde 160 bin liraya mal olmuş. 70 oda ve 8 kat barındırıyormuş. Dönemin, hâlâ bir
Çok sevdiğim mimar Hasan Çalışlar’ın, Instagram’da oluşturduğu ve “Büyükada’nın Yaşlanmayan Modernleri” adını verdiği arşivine, bundan sonra sitenin bu bölümünden ulaşabileceksiniz.
